Ik klauterde gewoon!
In de Tweede Wereldoorlog vertrok Cor van der Laan uit Barendrecht, een straatarme tuinder met pro-Duitse sympathieën, met zijn gezin naar een boerderij in Litouwen. Toen het Russische front heel dichtbij gekomen was, moest het gezin vluchten. In 1944 begon het gezin aan een gruwelijke tocht te voet naar het westen. Het gezin liep tijdens de ijskoude winter en beschietingen door ‘Stalins Orgels’ door brandend Danzig, om uiteindelijk de helse tocht met de boot naar Denemarken te ondernemen.
Dit waar gebeurde verhaal is gebaseerd op de belevenissen van mijn moeder en haar familie.
Het boek is te bestellen bij:
Reacties
Ik ben diep onder de indruk van wat jij hebt geschreven en ik heb ook diep repect voor je familie die dit allemaal zo heeft beleefd. Alles heeft twee of meerdere visies en achtergronden in het leven als je er verder over nadenkt en achteraf is het oordelen makkelijker. Maar als je midden in het "NU" van de geschiedenis van toen in het leven staat zoals in je boek beschrijft handelt een ieder naar beste weten en kunnen.
Een boek lezen over het verleden leidt ons ook naar een geschreven en begrijpelijke waarheid. Hoe zouden wij handelen en gehandeld hebben en hoe zullen de generaties na ons over ons en onze tijd oordelen. Achteraf horen wij dat van onze kinderen als we ouder worden. Een leuk gesprek denk ik als we achter onze rolator deze vraag aan onze kinderen en klein kinderen stellen. Ik ben blij dat we in deze tijd leven en geen oorlog, honger of in armoede leven waarin we dingen doen die we anders niet zouden doen. “En leidt ons niet in verzoeking” uit het “Onze Vader” lijkt me een gelukkig besef dat ik nu bij het lezen van jouw boek ervaar. Dit boek is een onderdeel van onze Europese geschiedenis dat pas evenwichtig beschreven zal zijn als ook deze eerlijk en compleet is verteld.
Bij het lezen van dit boek en onze steeds veranderende Europese geschiedenis lijkt het alsof het “Nu” of het heden waarin wij leven niet verandert maar statisch is. Maar door dit boek te lezen realiseerde ik me dat wij een onderdeel en passanten zijn van een langzaam veranderend “Nu” Het is bijzonder dat wij in het steeds onopgemerkte en veranderende “Nu” onbewust een onderdeel zijn.
Mooi boek en leuk geschreven.
Mogelijk denk je nog een een vervolg op je boek hoe het leven is geweest voor jouw, je moeder en familie in de tijd na de oorlog. Dit is minstens zo interessant zonder dat het een "J'accuse" of Mea Culpa" hoeft te zijn.
Hoe was dat in een wereld waar je zg "fout" was. Je grootvader Cor waarvoor ik diep respect heb, heeft nooit meer een baan gevonden..........en hoe heb jij/jullie dit ervaren. Je zou het leven van je moeder na 1945 en Auke etc.
Alles weten maakt niet altijd gelukkig maar het geeft je wel inzicht in het leven van twee kanten. Je kunt situaties van twee kanten zien en begrijpen en de geest van de tijd is lijkt mij nu wat meer open voor dit vraagstuk en er zijn meer mensen die een soortgelijk verhaal hebben.
Een jaar geleden had ik nog geen notie van jouw verhaal omdat ik in een andere situatie zat. Nu heb ik met grote interesse en geboeid je boek gelezen. Bedankt.
Heb jij de "Stamhouder" en Duitse Wortels" gelezen.
Het is een mooi, aangrijpend verhaal in een makkelijk leesbaar boek.
Proficiat met het resultaat.
Aan de andere kant ken ik ook de verhalen van mijn opa's die de menselijke maat laten zien. de een was smid en hielp waar hij kon de plaatselijke bevolking terwijl hij een jong gezien moest onderhouden, door de duitsers van stroom was afgesloten en jonge duitse soldaten kreeg ingekwartierd. Hij vond ze welgemanierd en vooral bang maar kende tegen hen persoonlijk geen wrok tegen hen. De ander heeft zelfs mijn moeder nooit gekend omdat hij zelfmoord pleegde na beschuldigd te zijn geworden van uitbuiting van de bevolking door zwarte handel (al dan niet met de Duitsers) in het slot van de oorlog. Ook het gezin van mijn moeder werd liefdevol opgevangen door een oom en tante in een andere plaats maar over het gebeurde werd en mocht niet worden gesproken. Al met al blijft de mens een wonderlijke soort: enerzijds in staat tot zulke wreedheid, anderzijds tot onvoorwaardelijke naastenliefde.
Dank voor het zo leesbaar optekenen van deze bijzondere levensverhalen die voor mij weer een nieuw perspectief op de oorlog geven.
Was Janna jouw moeder? Fantastisch mens.