Met grote interesse heb ik je boek binnen een paar dagen uitgelezen. Maandag ontving ik het en gisteren las ik het in het vliegtuig uit.

Ik ben diep onder de indruk van wat jij hebt geschreven en ik heb ook diep repect voor je familie die dit allemaal zo heeft beleefd. Alles heeft twee of meerdere visies en achtergronden in het leven als je er verder over nadenkt en achteraf is het oordelen makkelijker. Maar als je midden in het "NU" van de geschiedenis van toen in het leven staat zoals in je boek beschrijft handelt een ieder naar beste weten en kunnen.
Een boek lezen over het verleden leidt ons ook naar een geschreven en begrijpelijke waarheid. Hoe zouden wij handelen en gehandeld hebben en hoe zullen de generaties na ons over ons en onze tijd oordelen. Achteraf horen wij dat van onze kinderen als we ouder worden. Een leuk gesprek denk ik als we achter onze rolator deze vraag aan onze kinderen en klein kinderen stellen. Ik ben blij dat we in deze tijd leven en geen oorlog, honger of in armoede leven waarin we dingen doen die we anders niet zouden doen. “En leidt ons niet in verzoeking” uit het “Onze Vader” lijkt me een gelukkig besef dat ik nu bij het lezen van jouw boek ervaar. Dit boek is een onderdeel van onze Europese geschiedenis dat pas evenwichtig beschreven zal zijn als ook deze eerlijk en compleet is verteld.

Bij het lezen van dit boek en onze steeds veranderende Europese geschiedenis lijkt het alsof het “Nu” of het heden waarin wij leven niet verandert maar statisch is. Maar door dit boek te lezen realiseerde ik me dat wij een onderdeel en passanten zijn van een langzaam veranderend “Nu” Het is bijzonder dat wij in het steeds onopgemerkte en veranderende “Nu” onbewust een onderdeel zijn.

Mooi boek en leuk geschreven.

Mogelijk denk je nog een een vervolg op je boek hoe het leven is geweest voor jouw, je moeder en familie in de tijd na de oorlog. Dit is minstens zo interessant zonder dat het een "J'accuse" of Mea Culpa" hoeft te zijn.
Hoe was dat in een wereld waar je zg "fout" was. Je grootvader Cor waarvoor ik diep respect heb, heeft nooit meer een baan gevonden..........en hoe heb jij/jullie dit ervaren. Je zou het leven van je moeder na 1945 en Auke etc.

Alles weten maakt niet altijd gelukkig maar het geeft je wel inzicht in het leven van twee kanten. Je kunt situaties van twee kanten zien en begrijpen en de geest van de tijd is lijkt mij nu wat meer open voor dit vraagstuk en er zijn meer mensen die een soortgelijk verhaal hebben.

Een jaar geleden had ik nog geen notie van jouw verhaal omdat ik in een andere situatie zat. Nu heb ik met grote interesse en geboeid je boek gelezen. Bedankt.

Heb jij de "Stamhouder" en Duitse Wortels" gelezen.

Het boek " Ik klauterde gewoon " geeft een beeld van een aantal Nederlanders die - zogeheten - " fout " waren in de Tweede Wereldoorlog. Het was, - en is misschien nóg wel - een onderwerp waar heel veel mensen niet over praatten,- en waar anno 2016 nog stééds over gezwegen wordt. Het boek maakt mij in ieder geval duidelijk hóe déze man , - Cor van de Laan met zijn vrouw Jo mét hun gezin er toe kwamen te kiezen voor een nieuwe toekomst. Vanuit armoede gedreven,- bouwen zij een nieuw leven op in een vreemd land, - van waaruit zij weer verdreven worden als de kansen keren !

Ik heb afgelopen week je boek met plezier gelezen en nu bij mijn ouders achtergelaten. Een heel enerverend verhaal en een mooie nagedachtenis aan je familie. Well done en bedankt.

Ha Mark, in bijna 1 ruk uitgelezen. Heel leesbaar en een heel menselijk perspectief. In 2009 in concentratiekamp Sachsenhausen bij Berlijn geweest en eind April in getto Therezín (Theresienstadt) bij Praag geweest waardoor ik nog recent weer geconfronteerd ben met de wreedheden van de Nazis en er weer veel aan dacht de laatste tijd.
Aan de andere kant ken ik ook de verhalen van mijn opa's die de menselijke maat laten zien. de een was smid en hielp waar hij kon de plaatselijke bevolking terwijl hij een jong gezien moest onderhouden, door de duitsers van stroom was afgesloten en jonge duitse soldaten kreeg ingekwartierd. Hij vond ze welgemanierd en vooral bang maar kende tegen hen persoonlijk geen wrok tegen hen. De ander heeft zelfs mijn moeder nooit gekend omdat hij zelfmoord pleegde na beschuldigd te zijn geworden van uitbuiting van de bevolking door zwarte handel (al dan niet met de Duitsers) in het slot van de oorlog. Ook het gezin van mijn moeder werd liefdevol opgevangen door een oom en tante in een andere plaats maar over het gebeurde werd en mocht niet worden gesproken. Al met al blijft de mens een wonderlijke soort: enerzijds in staat tot zulke wreedheid, anderzijds tot onvoorwaardelijke naastenliefde.
Dank voor het zo leesbaar optekenen van deze bijzondere levensverhalen die voor mij weer een nieuw perspectief op de oorlog geven.

Ik kan iedereen dit boek aanbevelen. Het handelt over een deel van de geschiedenis gedurende de eindtijd van WOII, waar nagenoeg niemand weet van heeft. Door 3 verhalen, die tegelijkertijd plaatsvinden te beschrijven in één roman, geeft de auteur een goed beeld van de wijze waarop verschillende personen binnen één familie het einde van de oorlog hebben beleefd. Wat ik vooral dacht na het lezen: “Wat een verhaal! Dit mag niet vergeten worden.”